Deze foto maakte ik op een ijskoude morgen in het landelijk gebied rondom Noordwijk. Zo’n morgen  waarop de zon moeite moet doen om door het wolkendek heen te breken. Zo’n beeld, dacht ik, zou op ‘Blue Monday’ niet hebben misstaan. Somber, grauw, flarden grijs, blauw, beige in allerlei wilde formaties.

“Ziet zo de dag eruit van iemand die koud, neerslachtig en weemoedig is, omdat het hem of haar weer niet is gelukt te voldoen aan de zelf opgelegde eisen en verwachtingen?”, mijmerde ik terwijl ik verder liep.

Ja, ook ik heb  wel eens zo’n dag, dat het even niet wil lukken. Dat de zon ook moeite moet doen om mijn dag een zonnige gloed te geven. En dat ik merk dat ik er even niet helemaal voor de ander ben.

Hoe ga ik daar dan in mijn werk als coach mee om? Ik heb geleerd om in die gevallen allereerst heel dicht bij mezelf te blijven. Mijn eigen gevoel serieus te nemen. Te accepteren dat dat gevoel van somberheid, neerslachtigheid er ook bij mij mag zijn. Dat maakt de zwaarte van het gevoel een stuk minder. , het donkergrijze om me heen wordt doorschijnend en lichter, voorzichtige zonnestralen kunnen mij dan weer verwarmen.
De warmte laat de liefde in mij dan weer stromen. En ik kan er weer volledig zijn voor de ander.

Heb jij ook wel eens zo’n “blauwe maandag”? En weet je ook even niet hoe de dag te beginnen?
Hoe zou het voor jou zijn als de zon ook voor jou weer gaat schijnen en jij de warmte weer gaat voelen?

Een goede vraag op zo’n dag zou zijn: “Hoe serieus neem ik mezelf?“ Beantwoord ‘m eerlijk – en merk hoe de warmte voorzichtig terugkomt!